2 april 2010 – Chocoladepavlova

Hoe was het gezegde ook-al-weer? Beter een goede buur, dan een verre vriend – zoiets. Wat is er dan leuker als buren goede vrienden worden en welke gezegde bestaat daar dan voor? Ik ben in ieder geval gezegend met een heel aantal buitengewoon goede buren, die ik tevens goede vrienden durf te noemen. En wat helemaal leuk is, wij delen de passie voor koken en lekker eten. En dus was het afgelopen Goede Vrijdag raak. ‘Buurvriendin’ verzorgde een zeer lekker voor- en hoofdgerecht en natuurlijk nam ik een toetje voor mijn rekening. In het kader van dit blogje uiteraard.

Chocoladepavlova is een buitengewoon smakelijk werkje uit het kookboek van Annie Bell ‘Fantastische toetjes’. Pavlova associeer ik met Rusland en grappig genoeg klopt dat ook. Wikipedia (hoe betrouw is dat? – naar mening van mijn 10 jarige zoon mag ik daar absoluut geen waarde aan hechten, dat heeft ‘ie geleerd op school) leert mij dat het toetje is genoemd – jawel – naar de Russische balletdanseres Anna Pavlova. Het zou speciaal voor haar bereid zijn in een restaurant in Melbourne tijdens een wereldtournee van haar in de jaren ’20 door Nieuw Zeeland en Australië. Verder is er discussie of het gerecht dan oorspronkelijk uit Nieuw Zeeland stamt of uit Australië. Ik hou het maar op ‘van down under’.

De basis van de pavlova vormt een stevige taart van zeer stijf gekopt eiwit. In dit geval 6 grote eiwitten. Als het een flink stevige substantie is, dan voeg je er 350 gram fijne kristalsuiker in gedeeltes aan toe en eindig je met 25 gram cacoa, een eetlepel maïzena en een theelepel witte wijnazijn. Dit stijve goedje – het moet echt goed stijf zijn - draperen op een rond stuk bakpapier van ongeveer 23 cm doorsnee en bovenop een mooie krul creëren met een lepel. De taart bakken in 1 ½ uur in een oven van 110 graden (eerst wel voorverwarmen op 220 en lager zetten op het moment dat de pavlova erin gaat) – een flink lage temperatuur dus.

Voor de bovenkant 100 gram melkchocolade smelten. Even laten afkoelen en dan door 3 dl stijfgeklopte slagroom spatelen, zodat een gemarmerde substantie ontstaat. Hier ging het bij mij een beetje mis. Ik had pure chocolade gebruikt (dat vind ik eigenlijk veel lekkerder) en de gesmolten chocolade kleefde niet goed aan de slagroom zodat één en ander een spikkelig goedje opleverde in plaats van het mooie gemarmerde effect. Het spikkelspul was overigens wel heel eetbaar en ik zal mijn marmertechnieken nog ns wat gaan oefenen… Voor het Paasgevoel een paar gesuikerde chocolade eieren erover en direct serveren!

Het resultaat was naar mening van de aanwezigen dik in orde! Heel lekker – chocolade is dat eigenlijk altijd – van buiten knapperig en van binnen heel lekker zacht. Voor herhaling vatbaar!