28 maart 2010 – Citroencake met vijgen, walnoten en honingyoghurt

De zomertijd is ingegaan. Zondagmorgen om 9.00 uur beseffen wij ons met schrik dat het al 10.00 uur is. Snel het bed uit om hard te lopen en die hele waslijst van dingen te doen waarvoor we de luie zondag gereserveerd hadden. Het is vrijwel een kansloze race tegen de klok. Die halen we vandaag niet meer in. Gelukkig brengt de zomertijd ook een prettig zonnetje in huis en daar past citroencake met vijgen heel erg goed bij. Met deze mediterraans aandoende lekkernij komen we weer even in een rustiger vaarwater en laten we de klok de klok.

Grappig ingrediënt in dit, op het oog zwaar aandoend, product is de griesmeel. Dat hebben wij nooit in huis. Laat staan dat ik het ergens voor gebruik, ergens ín gebruik. Voor deze zonnige cake meng ik de volgende ingrediënten door elkaar. In één kom 115 gram suiker, 310 gram griesmeel, 150 gram gemalen amandelen, 3 theelepels bakpoeder en ½ theelepel zout. In een andere kom citroenrasp en sap van 1 citroen mengen met 1,25 dl olijfolie, 2 eieren, 185 gram Griekse yoghurt en 1,25 dl melk. De inhoud van beide kommen door elkaar roeren en er 60 gram gehakte walnoten en 7 gehakte vijgen (halfgedroogd in mijn geval, maar vers is natuurlijk nog wat lekkerder) aan toevoegen. Dit geheel storten in een cakevorm, liefs vierkant, van ongeveer 23 x 23 cm, ingevet en bekleed met bakpapier. Bovenkant gladstrijken en er plakjes van vier vijgen overheen verdelen. En bakken in oven van 180 graden gedurende 40 minuten totdat je er een prikker droog uit kan halen.

Deze lekkere cake, die niet heel zwaar is mits in niet al te grote stukken geserveerd, combineert erg plezierig met honingyoghurt: zo’n 250 gram Griekse yoghurt mengen met 90 gram honing en 2 theelepels vanille-extract. Zeker als de cake nog warm is en de yoghurt lekker koud uit de koelkast komt - een feestje!

21 maart 2010 – Koude chocoladesoufflés

‘Fantastische toetjes’ – what’s in a name? De koude chocoladesoufflés uit dit kook- en bakboek zijn inderdaad fantastisch. Ze zijn de schaamte voorbij, de sensatie van chocolademousse voorbij, een tongstrelend cadeautje!

Een heel ingewikkeld recept is het uiteraard niet. Daar hoef ik niet lang over uit te weiden. En over de omstandigheden waaronder ik deze soufflés maakten valt ook niet veel te melden. Een gewoon weekend, een gewone zondag, een echte rustdag. Wél de eerste echte warme dag van het jaar, een dag waarop we ’s middags al even lekker in een luie tuinstoel konden zitten in de zon! Terwijl deze heerlijke souffleetjes speciaal voor ons koud stonden te worden in de koelkast.

De receptuur: 175 gram chocolade smelten, iets laten afkoelen en drie eierdooiers aan toevoegen met de mixer. Vervolgens in gedeelten 3½ dl slagroom en 15 gram poedersuiker aan toevoegen. In andere kom de drie eiwitten stijf kloppen en deze door het chocolademengsel spatelen. Deze substantie in een leuk glas of vormpje gieten en een aantal uren laten opstijven in de koelkast. Om een randje erboven uit te laten steken, kan je bakpapier om de bovenzijde van het glas of de vorm vastplakken en de mousse hier een centimeter in ‘over laten stromen’. Voor het serveren nog wat pure chocolade er overheen raspen.

Wij zijn allemaal verslaafd aan chocolademousse en het is dus helemáál niet erg dat dit recept voor zeker acht kleine vormpjes van ongeveer 1,25 dl inhoud genoeg is. We hebben er afgelopen dagen van genoten en nog ns van genoten en over nagezwijmeld. Cijfer van dochterlief is een negen, motivatie: “vooral geschikt voor pubers want die houden van chocolade.”

13 maart 2010 – Aardbeien-amandeltaart

Vanwege de voorjaarsvakantie – die in Amstelveen dit jaar exceptioneel laat valt ten opzichte van andere regio’s – hebben mijn bakactiviteiten twee weken stil gestaan. Maar dit weekend heb ik de boel weer opgepikt. De lente komt eraan, het is te voelen in de lucht, de krokussen vliegen de grond uit en de knoppen in de magnolia staan op springen. Ik heb zin in iets fris en fruitigs, vandaar mijn keuze voor aardbeien-amandeltaart uit ‘Zalig zoet’.

Het taartje heeft een prachtig plaatje in het voor de rest ook zo smaakvol – zo niet watertandend – vormgegeven kookboekje. Bereiding valt uiteen in twee delen: bodem en vulling. In beide onderdelen wordt aardbeienlikeur gebruikt en dat zal best heel erg lekker zijn. Maar voor twee eetlepels van een zoet kleverig goedje dat ik verder nooit en te nimmer zal drinken of nog vaker nodig heb ik welk recept dan ook, ga ik niet een fles aardbeienlikeur aanschaffen. Aangezien er ook amandelen in het recept verwerkt zijn, kies ik voor een alternatief in de vorm van amaretto. Dat verkopen ze in van die handige kleine flesjes en amaretto is buitengewoon lekker door een chocolademousse. Dus daar heb ik altijd wel wat van in huis.

Voor de bodem die in een springvorm van 22 cm gebakken wordt, klop ik 75 gram boter met 40 gr suiker. Daarna een theelepel citroenrasp, ½ theelepel vanilleextract, 1 eetlepel amaretto in mijn geval (aardbeienlikeur in het oorspronkelijk recept), 1 ei en 1 eierdooier toevoegen. En vervolgens 75 gram gemalen amandelen en 1½ eetlepel bloem er doorheen spatelen. Bovenkant beetje glad maken en in 15 tot 20 minuten bakken in oven van 180 graden. Het begint zalig te ruiken in huis – dat doen die amandelen! De bodem vervolgens goed laten afkoelen.

De vulling bestaat uit 250 gram mascarpone gemengd met 2 theelepels poedersuiker, 35 gram gemalen Italiaanse amandelkoekjes en 1 eetlepel amaretto of aardbeienlikeur. Dit mengsel smeerbaar maken door er 1 á 2 eetlepels slagroom door te roeren. Volgens het recept mag je dat absoluut niet mixen omdat anders de mascarpone zou kunnen schiften. Ik geef de aanwijzing maar even door… Amandelkoekjes zijn trouwens mijn favoriete koekjes bij de espresso, dus het restant zal niet heel lang onaangeroerd blijven. De vulling gaat uiteraard over de bodem heen en daarop komen verse aardbeien. Om ze lekker te laten glimmen meng je twee eetlepels jam met twee eetlepels water, opwarmen in magnetron, zeven en met het zo verkregen vocht de aardbeien bestrijken. Als finishing touch bestrooien met muntblaadjes. Wat een prachtig kleurenpalet levert dat op.

Van dit taartje word ik heel erg blij! De rest van de familie ook, hoewel de vulling als wat zwaar en niet direct lekker ervaren wordt door de kinderen. Tja, dat heb ik eerder gehoord… ik ben echt benieuwd wanneer ze de meer puddingachtige substanties gaan waarderen.