Filodeeg: ik begin er nooit meer aan! Deze boze bewering heb ik al vaker gedaan en ik ben er inderdaad ook al jaren niet aan begonnen. Maar in het kader van dit blogje meende ik dat het nu misschien wel zou gaan lukken. Tussen mij en het filodeeg… Helaas, wederom een desillusie. Zal wel aan mij liggen. Voorgaande keren had ik het deeg niet vroeg genoeg uit de vriezer gehaald – ja, dat is natuurlijk vragen om problemen want dat moet wel minstens anderhalf uur ontdooien. Zucht. Maar deze keer dat dus allemaal op tijd en conform de instructies op de verpakking. Tijdens het ontdooien een heerlijke vanillecustard met geraspte sinaasappelschil gemaakt. Het leek allemaal voorspoedig te verlopen… Tot ik er aan toe was om het filodeeg uit te leggen en aan elkaar te plakken met boter. De plakjes bleken wéér niet uit elkaar te halen te zijn. Aan elkaar geplakt, niet te hanteren, scheurend aan alle kanten. Ik heb bozig nog geprobeerd er iets van te maken. Maar de ‘flow’ was er totaal uit. En dat was ook te merken in het resultaat. Warm nog wel lekker – een smeuïge custardpudding verpakt in filodeeg. Maar alles bij elkaar toch wel wat te zwaar, te veel gedoe en zonder liefde. We waren het er allemaal roerend over eens… Jammer, jammer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten